City girl turns into farm girl

G'day!

Van Adelaide naar de Adelaide Hills, One Tree Hill om precies te zijn (welgeteld 90 inwoners). 90 + 1 voor 2 weken. Hier mocht ik mij installeren in een typische Australische farm, genaamt Nyroca, met voornamelijk paarden (40/50), 44 koeien en een paar in de maak, 4 schapen en Stephen (eigenaar) en Laura (dochter).
Op zich had ik na deze twee weken een heel verhaal kunnen schrijven met wat ik elke dag heb gedaan. Maar ik zal je een dag uit deze twee weken laten zien/lezen. Om 8 uur de deur uit, katten eten geven, verf pakken, op naar de weide waar 2 pony's (Rooney en Rosie) en een jong paard (Panda) stonden (hopelijk nog steeds staan). Mijn taak was hen te voorzien van een overheerlijk ontbijt, hooi. Na hun ontbijt begon mijn dagbesteding, namelijk hekken wit schilderen. Gelukkig heb ik een Ipod die mij voorziet van een breed scala aan nummers. Tussen de middag 2 uurtjes vrij, en daarna weer door met hekken wit schilderen. En dan einde van de dag de pony's hun avondeten serveren, hooi. Zo zag een dag eruit. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat ik jullie dit niet 14 dagen lang willen lezen.... Maar wees niet bang. Ik heb heus wel nog wat dingen gedaan/meegemaakt, anders zouden die weken ook zo saai worden (voor mij, maar ook voor jullie..).

Het eerste mooie moment dat ik meemaakte (niet persoonlijk) op mijn eerste dag in One Tree Hill, was dat mijn lieve vriendinnetje is bevallen van haar mooie zoon Kess. Blij dat alles goed gaat!

Inmiddels ben ik al een aantal dagen verven verder in mijn dagboek, en wordt de tempartuur hoger en hoger. Terwijl het inmiddels herfst is, en normaal gesproken veel koeler is in maart, rijken de temperaturen tot over de 40 graden. Puf puf, hijg hijg. Maar je krijgt er wel een lekker kleurtje van ;). Ik was blij dat ik op gegeven moment de hekken bij de bosjes mocht witten, zodat ik in de schaduw werkte. Helaas vond ik van mezelf dat de andere kant van de hekken ook moest doen, en nog helaser was dat de Ipod leeg was. Dat betekende dat ik mij in de bosjes mocht begeven. En als je geen inspiratie van je Ipod hebt, begin je automatisch met zelf iets te bedenken. Toch? Zodoende koos ik mijn nummer uit: ' Ja, ik ben de bosjesvrouw, de bosjesvrouw, de bosjesvrouw, ja ik ben de bosjesvrouw... enzovoort enzovoort. (degene die de melodie niet herkennen, zet in plaats van de bosjesvrouw, de mozzelman). Het alternatief was Jim Bakkum. Geen idee hoe ik die in mijn hoofd kreeg, maar ik vond het eerste, doch eentonige nummer beter...

De volgende dag begon ik weer mijn ochtendroutine. En waar normaal gesproken de pony's gelijk aan komen rennen wanneer ze me zien, bleef Rooney achter in de weide, wat ik al heel gek vond. Nog gekker wanneer ik zijn hooi neerstrooide en hij nog niet kwam. Bleek hij vast te zitten. Nu komt natuurlijk de paardenheld naar boven in Linda. Dus ging ik zoeken naar wat het probleem was. Zat hij met zijn deken vastgeklikt aan het hek! Stomme pony! Ik had er nog moeite mee ook om hem weer los te maken. En zodra hij los was, liep hij gelijk naar z'n eten. Zonder een bedankje! Pff... ondankbaar hoor!

Aangezien ik inmiddels wel had laten merken dat ik een Mc Leods daughters fan ben, en we in dat gebied zitten, heeft Stephen mij een middag mee op pad genomen om de omgeving te verkennen. Op naar Freeling! Het dorp waar Mc Leods daughters zich afspeelt. Gungellan truck stop, gungellan hotel, waar we in de pub een biertje hebben genuttigd (ziet er precies zo uit als in de serie!), politiestation, de winkeltjes. Het is zo gek om hier te zijn en rond te lopen, en alles wat je ziet, ziet er precies hetzelfde uit als op tv! We zijn daarna nog naar het huis gereden, maar dat is alleen toegankelijk met een tour, dus we hebben voor het hek gestaan, en daar moest ik het mee doen. Maar ik ben allang tevreden!
We zijn daarna nog door de beroemde Barossa Valley gereden, een super mooi gebied met ontzettend veel wijngaarden. Even een voorbeeldje, Jacob's Creek wordt hier onder andere gemaakt. Sommige bedrijven die hier zitten maken wijn voor soms maar 1 land of 1 winkelketen. Blijkbaar levert dat genoeg op! Een heerlijk middag zo, en Linda is helemaal happy!


Verder tot de orde van de dag. Verven. Verven. En doe eens een gok, verven! Het is wel saai en eentoning werk, en ik ben blij dat ik dit niet nog 2 weken moet doen, maar je ziet het er wel van opknappen en dat is ook wel wat waard!
De laatste twee dagen mocht ik het hek bij het jonge paard doen, en die is nogal nieuwsgierig van aard, dus dat werd een uitdaging om de binnenkant te doen. Elke keer als zij aan de andere kant van de weide was, sneakte Linda naar binnen om zoveel mogelijk aan de binnenkant te verven. En als mevrouw dan weer aan kwam lopen, ging Linda weer verder aan de andere kant van het hek. Helaas weten paarden ook niet dat natte verf afgeeft wat nog wel eens een stress momentje opleverde als ze over het hek hing met haar kop. Maar gelukkig is de schade beperkt gebleven! Al had ik nog wel een momentje. Om de weides heen zit namelijk schrikdraad. Bedoeld voor paarden. Niet voor Linda's. Laat Linda dat ene schrikdraad even niet door hebben gehad. Ik was net lekker bezig, het jonge paard zat vanaf de andere kant van het hek gebiologeerd toe te kijken hoe ik haar hek aan het verven was. BAM! Heup tegen schrikdraad. AAAUUUWWWW, en vervolgens rondhupsen en rondspringen zoals sommigen van mij wel kennen als ik schrik, en tegelijkertijd een scheldkanonnade van hier tot aan jewelste eruit gegooid, die hier op het internet niet voor herhaling vatbaar is. Ondertussen heeft het paard ook een hartaanval gekregen van mij, na 5 minuten kwam ze weer kijken, maar als ik te dichtbij kwam deed ze maar een stapje terug. Arm paard... Ik ben vervolgens maar weer doorgegaan alsof er niets was gebeurd, maar de trillingen zaten nog door mijn hele lichaam! Pfieuw! Ik kwam er trouwens vandaag pas achter (het is 3 dagen terug), dat ik een afdruk heb op mijn heup haha, leuk souvenirtje ;).

Nu zit ik weer in Sydney, om maandag naar Bangkok te vliegen. Het zit er bijna op! Volgende week zondag ben ik weer in het koude kikkerlandje!!
Heb het heerlijk gehad, en vooral afgelopen twee weken waren echt nog een toetje. Wat was het leuk om even 1 te zijn met de locals, te werken, te wonen op een Australische farm. Pas dan kom je er achter hoe het Australische leven echt is!

Hierna zal ik jullie nog 1 verhaal voorschotelen, hoe het mij is vergaan in het bruisende Bangkok. Een heel andere omgeving, atmosfeer en cultuur. Het zal mij benieuwen!

Tot heel heel heel snel!!!!

Veel liefs,
Lin