Taiwan, het grote onbekende land.
Blijf op de hoogte en volg Linda
30 Oktober 2012 | Taiwan, Taipei
Lieve allemaal,
Een week in Taiwan, een week van huis. Een week waarin Stefanie en ik de culturele toerist hebben uitgehangen. Zoveel mogelijk zien in maar een week tijd. En dat is gelukt. Tuurlijk, er zijn nog heel veel plekken te ontdekken, maar Nederland heeft ook nog zoveel te ontdekken plaatsen. Want geef toe, heb jij ooit 's-Heer-Hendrikskinderen bezocht?
En dan nu, de vraag hoe vat ik een week samen, die niet samen te vatten valt? Dan maar gewoon tikken, en zien waar er een eind aan komt. Ik geef alvast het advies, omwille de tijd, een wekker te zetten. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat iemand te laat op een afspraak komt omdat ik zo'n lang verhaal heb getypt!
Te beginnen bij de de aankomst in Taipei. Gelijk een goed begin, en vol verbazing opgekeken van de publieke transport hier. Super makkelijk. Daar kan Nederland nog een puntje aan zuigen! Ook kwamen we hier met de gedachte dat alles, maar dan ook echt alles, in het Chinees zou zijn. Maar er zijn gewoon Engelse straatnaambordjes, en we werden zelfs gelijk geholpen door een Taiwanese, die perfect Engels sprak!
Donderdag zijn we met een kabelbaan gegaan, die een mooi uitzicht gaf over Taipei, en halverwege de berg een pareltje van een tempel tevoorschijn toverde. Bij de laatste halte, gingen we eruit om een stukje te lopen. Stukje dus. We zijn op een soort wandelpaadje uitgekomen, die bleek toch zo'n 3,5 kilometer te zijn, blijkbaar een wandelpaadje die naar de een na laatste halte liep. Omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. Warmte, zon. Heerlijk, vakantie. Na de wandeltocht, zijn we Taipei 101 gaan bekijken (de 3 na hoogste toren ter wereld). Om vervolgens naar een schitterende tempel te gaan. Op een nightmarket hebben we wat (beschaafd) avondeten opgepikt, en omdat we niet in metro wilden eten, zijn we maar naar de volgende halte gaan lopen. Niet wetende dat het ongeveer een uur lopen was. Dag 1, pijnlijke voeten.
Vrijdag zijn we naar het zuiden des lands gereisd, naar het Fonguanshan klooster. Adembenemend mooi. We waren er stil van. Zo immens groot en indrukwekkend. Ik denk dat de foto's meer zeggen dan dat ik hier kan beschrijven. Na het bezoeken van het klooster zijn we weer naar het noorden gereist. Net een dagje Maastricht. 's avonds, want doe eens gek, zijn we nog naar de bekendste nightmarket gegaan, eten en rondlopen. Dag 2, vermoeide voeten.
Zaterdag weer de backpack gepakt om naar het oosten af te reizen, om precies te zijn, Hualien. Vanuit hier kon Taroko George, een enorme kloof en national park worden bezocht. "s middags Hualien bekeken, en een stuk rondgelopen, waarom niet, onze voeten houden ons niet tegen. We vonden de stad zelf niet zoveel aan, dus lekker in het hostel de rest van de avond rondgebracht. Wel met de voetjes omhoog want ja, dag 3, protesterende voeten.
Zondag richting Taroko George gegaan. We besloten om naar de laatste halte binnen de kloof te gaan. Daar hebben we een trail gedaan richting een waterval, en nog een stuk gelopen naar een hotspring. Wat een geluk dat wij hier van al dit natuurschoon mogen genieten! Het voelt soms wel als elke dag sporten, maar als je iets wilt zien moet je er iets voor over hebben! Dag 4, weet niet of ik nog zo'n dag aan kan.
Maandag. De dag dat alle vorige dagen van lange stukken lopen in het niet viel. Ilker (Ned) en Nathalie (Aus) hebben we leren kennen in het hostel. Met z'n vieren besloten we om 9.00 naar Taroko George te gaan, en dan nu te stoppen bij de eerste halte. Daar besloten we om een 2,5 km trail te doen naar Dali village. Het begon met trappen, nog meer trappen, en nog een paar honderd trappen. Zucht, hijg, puf, waar zijn we mee begonnen. Trappen gingen over op stenen, rotsen, en glijbare modder. Een stuk waar we moesten improviseren omdat het pad verwoest was door een landslide. Menig spagaat hebben onze spieren opgerekt, en onze hartspieren hebben we gelijk meegetraind door de gladde ondergrond, en de afgrond 20 cm naast het pad. Eenmaal boven, op zoek naar Dali village. Wat vonden we: een verlaten schuurtje. En de enige weg naar beneden? Dat was terug. Met lood in de schoenen, al accepterend dat we niet schoon beneden zouden komen, op handen en voeten, en vaak zittend ons naar beneden begeven. Halverwege het allerstomste besluit genomen om bij een splitsting de korste route te nemen, in plaats van de bekende. Deze route hield in, klauterend over rotsblokken, voorwaarts, zijwaarts, achterwaarts, recht naar beneden. En dan na 5 uur beneden aangekomen, het bordje tegenkomen: This trail is closed due to the Sura typhoon seriously hit. Please do not enter.
Dus.... En dat hadden ze ons niet aan het begin kunnen vertellen?
Al met al, dit was de zwaarste bootcamp voor ons allen. Ik zit dit verhaal te tikken, met de gedachte dat ik zometeen bijna niet van deze stoel af kan komen, omdat ik zo'n tijd stil zit. Geen spier die niet pijn doet. Maar...ondanks dat het zwaar was, wat hebben we gelachen!
We zijn vandaag weer naar Taipei afgereisd, morgen vliegen we naar Australie, en ik denk dat we onszelf eerst eens gaan belonen met een paar dagen niets doen!
Dikke knuffels vanuit Taiwan, het land waarin:
* Mensen mondkapjes dragen als ze verkouden zijn, ziek zijn, of een dodelijke ziekte met zich meedragen, om anderen te beschermen.
* Mensen in de rij staan om de metro in te kunnen.
* De vuilniswagens een muziekje afspelen, waarna alle huisvrouwtjes en keukenhulpjes met vuilniszakken naar buiten komen.
* Stinky tofu iets eetbaars is, maar zo ontzettend stinkt, je het niet eens wilt proberen.
* Ze hier heel modern zijn, en je heel veel mensen ziet fietsen.
* Ze op het treinstation een speciaal female passenger waiting zone hebben voor 's avonds
* Wij zelf al een attractie op zich zijn. Blanke mensen zijn vrij uniek hier.
Tjuuss!!
Een week in Taiwan, een week van huis. Een week waarin Stefanie en ik de culturele toerist hebben uitgehangen. Zoveel mogelijk zien in maar een week tijd. En dat is gelukt. Tuurlijk, er zijn nog heel veel plekken te ontdekken, maar Nederland heeft ook nog zoveel te ontdekken plaatsen. Want geef toe, heb jij ooit 's-Heer-Hendrikskinderen bezocht?
En dan nu, de vraag hoe vat ik een week samen, die niet samen te vatten valt? Dan maar gewoon tikken, en zien waar er een eind aan komt. Ik geef alvast het advies, omwille de tijd, een wekker te zetten. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat iemand te laat op een afspraak komt omdat ik zo'n lang verhaal heb getypt!
Te beginnen bij de de aankomst in Taipei. Gelijk een goed begin, en vol verbazing opgekeken van de publieke transport hier. Super makkelijk. Daar kan Nederland nog een puntje aan zuigen! Ook kwamen we hier met de gedachte dat alles, maar dan ook echt alles, in het Chinees zou zijn. Maar er zijn gewoon Engelse straatnaambordjes, en we werden zelfs gelijk geholpen door een Taiwanese, die perfect Engels sprak!
Donderdag zijn we met een kabelbaan gegaan, die een mooi uitzicht gaf over Taipei, en halverwege de berg een pareltje van een tempel tevoorschijn toverde. Bij de laatste halte, gingen we eruit om een stukje te lopen. Stukje dus. We zijn op een soort wandelpaadje uitgekomen, die bleek toch zo'n 3,5 kilometer te zijn, blijkbaar een wandelpaadje die naar de een na laatste halte liep. Omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. Warmte, zon. Heerlijk, vakantie. Na de wandeltocht, zijn we Taipei 101 gaan bekijken (de 3 na hoogste toren ter wereld). Om vervolgens naar een schitterende tempel te gaan. Op een nightmarket hebben we wat (beschaafd) avondeten opgepikt, en omdat we niet in metro wilden eten, zijn we maar naar de volgende halte gaan lopen. Niet wetende dat het ongeveer een uur lopen was. Dag 1, pijnlijke voeten.
Vrijdag zijn we naar het zuiden des lands gereisd, naar het Fonguanshan klooster. Adembenemend mooi. We waren er stil van. Zo immens groot en indrukwekkend. Ik denk dat de foto's meer zeggen dan dat ik hier kan beschrijven. Na het bezoeken van het klooster zijn we weer naar het noorden gereist. Net een dagje Maastricht. 's avonds, want doe eens gek, zijn we nog naar de bekendste nightmarket gegaan, eten en rondlopen. Dag 2, vermoeide voeten.
Zaterdag weer de backpack gepakt om naar het oosten af te reizen, om precies te zijn, Hualien. Vanuit hier kon Taroko George, een enorme kloof en national park worden bezocht. "s middags Hualien bekeken, en een stuk rondgelopen, waarom niet, onze voeten houden ons niet tegen. We vonden de stad zelf niet zoveel aan, dus lekker in het hostel de rest van de avond rondgebracht. Wel met de voetjes omhoog want ja, dag 3, protesterende voeten.
Zondag richting Taroko George gegaan. We besloten om naar de laatste halte binnen de kloof te gaan. Daar hebben we een trail gedaan richting een waterval, en nog een stuk gelopen naar een hotspring. Wat een geluk dat wij hier van al dit natuurschoon mogen genieten! Het voelt soms wel als elke dag sporten, maar als je iets wilt zien moet je er iets voor over hebben! Dag 4, weet niet of ik nog zo'n dag aan kan.
Maandag. De dag dat alle vorige dagen van lange stukken lopen in het niet viel. Ilker (Ned) en Nathalie (Aus) hebben we leren kennen in het hostel. Met z'n vieren besloten we om 9.00 naar Taroko George te gaan, en dan nu te stoppen bij de eerste halte. Daar besloten we om een 2,5 km trail te doen naar Dali village. Het begon met trappen, nog meer trappen, en nog een paar honderd trappen. Zucht, hijg, puf, waar zijn we mee begonnen. Trappen gingen over op stenen, rotsen, en glijbare modder. Een stuk waar we moesten improviseren omdat het pad verwoest was door een landslide. Menig spagaat hebben onze spieren opgerekt, en onze hartspieren hebben we gelijk meegetraind door de gladde ondergrond, en de afgrond 20 cm naast het pad. Eenmaal boven, op zoek naar Dali village. Wat vonden we: een verlaten schuurtje. En de enige weg naar beneden? Dat was terug. Met lood in de schoenen, al accepterend dat we niet schoon beneden zouden komen, op handen en voeten, en vaak zittend ons naar beneden begeven. Halverwege het allerstomste besluit genomen om bij een splitsting de korste route te nemen, in plaats van de bekende. Deze route hield in, klauterend over rotsblokken, voorwaarts, zijwaarts, achterwaarts, recht naar beneden. En dan na 5 uur beneden aangekomen, het bordje tegenkomen: This trail is closed due to the Sura typhoon seriously hit. Please do not enter.
Dus.... En dat hadden ze ons niet aan het begin kunnen vertellen?
Al met al, dit was de zwaarste bootcamp voor ons allen. Ik zit dit verhaal te tikken, met de gedachte dat ik zometeen bijna niet van deze stoel af kan komen, omdat ik zo'n tijd stil zit. Geen spier die niet pijn doet. Maar...ondanks dat het zwaar was, wat hebben we gelachen!
We zijn vandaag weer naar Taipei afgereisd, morgen vliegen we naar Australie, en ik denk dat we onszelf eerst eens gaan belonen met een paar dagen niets doen!
Dikke knuffels vanuit Taiwan, het land waarin:
* Mensen mondkapjes dragen als ze verkouden zijn, ziek zijn, of een dodelijke ziekte met zich meedragen, om anderen te beschermen.
* Mensen in de rij staan om de metro in te kunnen.
* De vuilniswagens een muziekje afspelen, waarna alle huisvrouwtjes en keukenhulpjes met vuilniszakken naar buiten komen.
* Stinky tofu iets eetbaars is, maar zo ontzettend stinkt, je het niet eens wilt proberen.
* Ze hier heel modern zijn, en je heel veel mensen ziet fietsen.
* Ze op het treinstation een speciaal female passenger waiting zone hebben voor 's avonds
* Wij zelf al een attractie op zich zijn. Blanke mensen zijn vrij uniek hier.
Tjuuss!!
-
30 Oktober 2012 - 17:06
Sann:
Heeee topper! wat goed om te lezen dat je al zo ontzettend veel gedaan hebt! :D Dat pad klonk echt te eng voor woorden.. haha.. dat bordje dat je later leest (haha zo grappig.. lach echt hardop in mn eentje)!
Nou ik geniet dus van je verhaal.. Heel veel plezier in Aussie! Doe ze de groetjes daar.. al die lekker surfdudes.. want lekker zijn ze ;)
Liefs xxx San -
30 Oktober 2012 - 17:19
Peet:
Hey lieve zus!!!
Hahahaha nou ik ben inderdaad nu volledig op de hoogte ;) (zo'n verhaal past ook helemaal niet in een wapje :P). Maar wat hebben jullie ontzettend veel gedaan en gezien zeg in zo'n korte tijd! Dat beloofd wat voor de volgende maanden! En ja, ook ik zit hier hardop te lachen om je verhaal, hahaha ;)
Als ik je niet meer spreek op de wap: hele goede reis naar Australië!!!! En ga daar lekker verder met genieten!!
Kus P -
30 Oktober 2012 - 17:24
Jettie:
Volgens Nadia moest je iets met blubber doen, maar dat hoef je niet letterlijk te nemen hoor. Wel een grandioos en spannend avontuur om een hutje te bezichtigen.
Doen ze in Taiwan ook niet aan voetmassage? is misschien een gat in de markt.
Nog even over die broekjes, dat gaat helemaal goed komen, daar heb ik na al deze verhalen het volste vertrouwen in.
Een goede vlucht richting Australië en knuffels voor jullie beiden.
XXXX mam -
30 Oktober 2012 - 17:24
Jettie:
Volgens Nadia moest je iets met blubber doen, maar dat hoef je niet letterlijk te nemen hoor. Wel een grandioos en spannend avontuur om een hutje te bezichtigen.
Doen ze in Taiwan ook niet aan voetmassage? is misschien een gat in de markt.
Nog even over die broekjes, dat gaat helemaal goed komen, daar heb ik na al deze verhalen het volste vertrouwen in.
Een goede vlucht richting Australië en knuffels voor jullie beiden.
XXXX mam -
30 Oktober 2012 - 19:11
Nienke:
Howdy Sis,
Het is je weer gelukt hoor, leuk verhaal! Veel plezier in Australië!
XXXXXXXXXXXXXX Nien -
30 Oktober 2012 - 22:56
Frans En Gerda:
Wat een geweldige verhalen en foto's!!!!
Jullie hebben in een week al zo veel gezien en meegemaakt.
Ik zie het voor me; dat geploeter over die onbegaanbare paden, spannend!
Goede reis naar Australië.
We kijken al weer uit naar je volgende verhaal!
Een dikke knuffel van ons. -
31 Oktober 2012 - 12:27
Anita:
Super verhaal, geweldig al die avonturen.
Veel plezier in Australië, ik wacht met spanning op het verhaal van de ontmoeting met de krokodil. Xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
